Net als je denkt dat het saai begint te worden….

  Het is heel typisch in Centraal Azie, net  als je denkt dat het saai begint te worden gebeurt er weer iets geks… Gisteren namen we afscheid van Tashkent. Tashkent is misschien niet de meest interessante stad van Oezbekistan, maar konden er wel bijkomen en wat dingetjes regelen. E-mailtjes versturen via draadloos internet bijvoorbeeld, of even pinnen (ging prima met onze NL pinpas).

 Rond het middaguur reden  we vanuit Tashkent, de bergen in, richting Noorden, naar Chimgan. Een mooi rit, want al na enkele kilometers bereiken we de uitlopers van het Tian Shan gebergte, wat in China begint en zich uitstrekt tot in Oezbekistan. Rondom Chimgan, wat een wintersport-oord is voor Oezbeken, zijn de bergen al rond de 4000 meter en zijn de hoogste pieken nog besneeuwd. 

Ondanks de mooie omgeving hier, lijkt er toch niet zoveel te doen. Zo ging onze rafting trip niet door omdat de touroperator nooit meer terugbelde (ook dat gebeurt in Centraal Azie). Ook lijken er hier geen echte wandelpaden te zijn die je zonder gids kunt vinden. Omdat terugrijden naar Tashkent best ver is, zochten we toch maar een hotel op. 

Na wat omzwervingen komen we bij een heel apart (lees lelijk), pyramide-vorming hotel, wel mooi gelegen aan een stuwmeer. Het is wat te duur voor ons budget, maar veel keuze hebben we niet.  

Ondanks de flinke prijs, ontbreekt het ook nog aan het een en ander: de airco doet het niet, de TV niet (wordt wel gerepareerd), internet werkt niet, douche is niet schoon, etc. Vervolgens begint de receptionist ook nog te zeuren dat we niet in euro’s kunnen betalen (maar de prijslijst is wel in euro’s) en dat hij al onze registration kaartjes van vorige hotels wil zien. “These are the rules” verzucht hij.

  Als Minke tenslotte vraagt of we bootjes kunnen huren op het meer, blijkt dat we zeker wel bootjes kunnen huren…….maar dit weekend niet. Als Minke dan vraagt waarom het nou juist dit weekend niet kan, zegt hij weer “These are the rules”. “You have some very strange rules!” roep ik in vertwijfeling om zoveel bureaucratie en zo weinig klantvriendelijkheid.

 Als we naar het zwembad lopen, spreken een paar Oezbeken ons aan. Een wat dikkere, oudere man blijkt directeur te zijn van een metaalbedrijf ‘Number one!”, een bloembollenhandel  (die om onverklaarbare redenen is gestopt, had iets te maken met een Duits busbedrijf???), en een agrarisch bedrijf. Zijn neef blijkt de eigenaar van het hotel te zijn “Number one!”. We krijgen een drankje aangeboden en hij geeft te kennen dat hij met ons over business in ‘Gallania’ (Holland) wil praten. Eerst nog even zwemmen…..  

Als Minke en ik erin plonzen regelt hij direct een luchtbed en even later lig ik met hem samen op een luchtbed met iemand erbij die probeert te vertalen vanuit het Russisch. Hij wil ’s avonds verder praten over ‘business’ tijden het diner. Omdat we toch moeten eten, treffen we hem en zijn gevolg later in het restaurant. Het blijkt dat hij in het verleden bloembollen exporteerde naar Duitsland, maar dat het contact met de Duitse organisatie nu verbroken is. We kunnen hem niet echt verder helpen. We betalen daarom maar ons eigen diner en we slaan zijn uitnodiging om de volgende dag naar Tashkent af. We krijgen wel zijn tel. nr. en als er ooit problemen zijn, mogen we altijd bellen. Heel aardig dus allemaal.

 ’s Avonds proberen we nog Nederland-Frankrijk te kijken op de hotelkamer, maar helaas……de Russen vinden turnen en gewichtheffen belangrijker. Dus we zijn benieuwd hoe ‘onze jongens’ het gedaan hebben.  

4-1…. da’s toch niet verkeerd! (PS. Hans, zo’n voetbalgek ben ik (Minke) ook niet, maar het is altijd handig in een gezellig gesprek mocht je aangehouden worden voor te snel rijden )